نوشته شده توسط خودم:)
روحت شاد مادر بزرگ عزیزم:)
امید به زندگی
یادم می آید ، با خوشحالی از مدرسه بیرون آمدم و تمام راه را تا خانه با دوستانم خندیدم . اما وقتی وارد کوچه مان شدم و آمبولانس را دیدم چیزی در درونم فرو ریخت . دستانم می لرزید . می ترسیدم . نا خودآگاه بغض کردم . از ماشین پیاده شدم ، بدون آنکه در ماشین را ببندم به سوی خانه پر کشیدم . شوهر خاله ام با دیدن حال ِ پریشانم گفت ( چیزی نیست آروم باش ) کمی آرام شدم ولی طولی نکشید که با دیدن چهره ی اشکی برادر کوچکم دنیا برایم تیره و تار شد .
برادرم را در آغوش گرفتم . به شلوغی خانه مان خیره شدم . دستی روی شانه ام نشیت . روی برگرداندم . چشمان اشکی مادرم بغضم را شدید تر کرد صدایش را شنیدم :( مادر بزرگت فوت شده بیا دنبالم . برا اخرین بار ببینش.) . به دنبالش راه افتادم . دایی ام پتو را کنار زد . به بالای سرش رسیدم . زیپ را باز کردند . چهره ی سردش بی روح و رنگ پریده بود . پس از دو سال اینگونه از پای در آمد؟
بغضم ترکید . پاهایم سست شد . دستی دورم حلقه شد و محکم من را گرفت . خاله ام بود . خانه مان فضای سنگینی داشت گریه میکردم . جای خالی مادر بزرگم به قدر سهمگینی حس میشد . تمام خاطرات از جلوی چشمانم رد شد .
از خنده ها و شوخی ها تلاش هایمان برای آنکه نفهمد سرطان دارد .درد هایی که میکشید . تک تکشان را پیری بهانه کردیم . دکترها دوسال پیش گفته بودند که شش ماه بیشتر دوام نمی آورد . ولی پس از دو سال تسلیم شد .
یک هفته بعد ، وقتی در حیاط خانه اش قدم میزدم و در لا به لای شاخه های درخت توت گم میشدم قلبم سردتر میشد سردتر از قلبم خانه ای بود که دیگر نفس هایش در آن نمی پیچید
قوی بودن ، امید به زندگی و زندگی چیزهایی بود که فکرم را درگیر کرده بود . شاید هیچ چیز به اندازه عزیزانش نمیتوانست اورا آرام کند . فکر میکنم باید قدر آدم های زندگی مان را بدانیم . قبل از آنکه دیر بشود . قدر آدم هایی که با امید به زندگی می خواهند کنارمان کمی بیشتر زندگی کنند . قدر آدم ها را بدانیم قبل از آنکه خوشحالی هایمان در یک چشم بهم زدن بشکنند.
شاخه های درختان تکان میخورند . به خودم می آیم . دستی به درخت توت و گردو میکشم. بوی مادربزرگم را حس میکردم .
#وی_نوشت
#جودی_نوشت
درباره این سایت